‘Nu krijg ik de kans om ongestoord te genieten van een gezellig etentje’

Arnold, engineer bij een nutsbedrijf en vader van twee jonge kinderen, besteedt er in eerste instantie niet al te veel aandacht aan. Maar vanaf dat moment komt er steeds vaker voedsel vast te zitten in zijn slokdarm. ‘Bij het eten van brood bijvoorbeeld merkte ik dat het maar langzaam zakte. Een glas water erbij drinken hielp ook niet, dan ging ik juist hikken. Het vervelende is dat het me steeds overkwam op momenten dat het juist niet uitkwam, zoals in een restaurant, in het theater, of tijdens familie-uitjes.’

Littekenweefsel

Als er steeds vaker brokken voedsel vast komen te zitten in zijn slokdarm, stelt Arnolds vrouw voor om toch maar eens een huisarts te bezoeken. ‘Die wist hier ook niet echt raad mee, en verwees me door naar het ziekenhuis.’ Een maag-darm-lever-arts voert een endoscopisch onderzoek uit, en constateert opvallende ‘kraakbeenringen’ in zijn slokdarm, een soort littekenweefsel waarschijnlijk veroorzaakt door ontstekingen. Hij schrijft maagzuurremmers voor en Arnold gaat gerustgesteld naar huis.

Operatie

Maar de klachten verdwijnen niet. In 2010 volgt zelfs een operatie waarbij zijn slokdarm heel voorzichtig wordt opgerekt. Daarna gaat het een tijdje beter, maar uiteindelijk komen de slikproblemen terug. De maag-darm-lever-arts ontdekt in een biopt inderdaad een grote hoeveelheid ontstekingscellen en voor het eerst valt het woord eosinofiele oesofagitis (EoE), een chronische ontstekingsziekte van de slokdarm. ‘Het was eigenlijk meer een mededeling, want er werd verder niks gedaan met deze mogelijke diagnose.’

Op de SEH

Arnold wordt naar huis gestuurd met het advies gewoon door te gaan met de maagzuurremmers. Ondertussen verslechtert zijn situatie en belandt Arnold verschillende keren op de Spoedeisende Hulp (SEH) om een vastzittende voedselbrok uit de slokdarm te verwijderen. ‘Op een bepaald moment werd het een soort routine, dan belde mijn vrouw alvast de huisartsenpost dat we onderweg waren, en na drie keer ons verhaal doen en doorverwijzen, eindigden we steevast op de SEH, waar ze me hielpen met het doorduwen van het eten. Een paar uur later, konden we dan weer naar huis.’